دۆن گئجه یوخودا گؤرموشم سنی
سانیرام یوخومو، ائوین بیلمیشدین
سونونجو شعریمی دینله‌مک اۆچون
دۆن گئجه یوخوما قوناق گلمیشدین
سن هارا؟ کابوسلو یوخولار هارا؟
دۆن گئجه دئیه‌سن یول ایتیرمیشدین
ظلمتی سؤندورَن چیراقلار کیمی
قارانلیق گئجه‌مه نور گتیرمیشدین
سؤز آچدیم سئوگیدن، سؤز آچدیم سنه
سئوگی زنجیرینده اسیرم دئدیم
دیلیم سؤزلریمی توتا-توتمایا
سسیم اسه-اسه، سئویرم»دئدیم.
اویاندیم، فکرلر بۆرودو منی
یوخومو عمرومون حسرتی ساندیم
سنینله برابر اولان یوخودان
اؤزوم‌ده بیلمیرم، نییه اویاندیم؟!
محبّت دنیادان کؤچمه‌ییب اَیَر
بس نییه سئوگیمیز یوخونو سئچیر؟!
بلکه گرچک یوخو حیاتیمیزدی!
بلکه گرچک حیات یوخودا کئچیر!
ایندی سون شعریمی اوخویوب سنه
یوخومو آلارام حیاتیمیزا
او شیرین یوخودان، شعرین گۆجویله
بیر کؤرپو سالارام حیاتیمیزا
دۆن گئجه، یوخوما گلمیشدین دئمک!؟
یوخودا گؤرَرمیش سئون-سئونی!
سئوگیلیم! سؤزومو غربته سالما
دۆن گئجه یوخودا سئومیشم سنی.
اکبر شفیعی
حسین گلدی کربلایه قوناق، گوزلروندن ایراق یارسول الله
ئولوب عطشان فاطمه بالاسی، دوشدی ائلدن اوزاق یارسول الله
محرمده قان گَلر جوشه، دوشر یاده قبر شش گوشه، یارسول الله
حسینون قربان اولوم آدینا، بیزلره بوآدی مادر ئورگتدی
ولادتده جبرئیل امین گاهواره سینی گلدی ترپتدی
ولی بیلمم کربلاده نیه سینه سین بوغازین شمره گورستدی
معاذالله اللهین قانینی توکدی اهل عراق یارسول الله
سلام اولسون قانلی لبلره که ایستیدن قورودی سو کنارینده
دیللر سو مهر فاطمه دی قالدی اجنبی لر اختیارینده
حسینون بیرصود امربالاسین تشنه اوخلادیلار قان دیارینده
یارالی قوش تک بلکده بالا چالدی هی ال ایاق یارسول الله
محرمده قاره پرچم اسر سینه ده قیزیشار شیعه لر قانی
دولان گوزلر کربلایه باخار قطره قطره آخار هی جگر قانی
همین آیدا قاره یل اسیلوب گویلره سپیلوب صود امر قانی
حسین آغلوردی او حاله ولی گولدی دلسیز اوشاق یارسول الله
محرمده سینه لر آچیلار غملی ان دل کباب آغلار
سپهرِ عشقین ستاره سینه ماه قاره گییر آفتاب آغلار
او گوندن بین دورت یوزایلدی گئچوب ایندیده بئله بیلّم رباب آغلار
دییردی اوغلوم گئدنده سووا ترپنوردی دوداق یارسول الله
غرض عاشورا گونی قوتاروب غارت اولدی حرم خیمه لر یاندی
قرا گییدی دشت کرب و بلا اولدی شام عزا نوحه باشلاندی
یانان دللر بیر یانان چادرا جمع اولوبدی هامی سینه سوزاندی
بالا قیزلار قورخا قورخا یاتوب قالدی زینب اویاق یارسول الله
نگهبانیدی همان چادرا مرتضی قیزی تا گلمیه دشمن
گوروب ناگه بیرسیزیلتی گلور گلدی سسلدی آی آغلیان کیمسن
او دلخسته یانه یانه دئدی چوخدی دردیم اوغولسوزربابم من
قرانلوقدا آختاریردی گولون دلده داغ فراق یارسول الله
دیه بیلّم اصغرین آناسی صبحه تک او گجه ماتمه باتدی
دیه بیلّم هی دئدی بالا وای قان ایچینده ابوالفضلی آغلاتدی
سوایچمیشدی صود فراهمیدی سسلنوردی بالام قان ایچوب یاتدی
چتیندی املیک قوزی وئره جان لیک آنا قالا ساق یارسول الله
حسین گلدی کربلایه قوناق، گوزلروندن ایراق یارسول الله
ئولوب عطشان فاطمه بالاسی، دوشدی ائلدن اوزاق یارسول الله
محرمده قان گَلر جوشه، دوشر یاده قبر شش گوشه، یارسول الله
بولاق بــاشی تؤز اولار
اوستو دولو قیــــز اولار !
ائیل دستمــالین گؤتور
من گؤتورسم سؤز اولار !
( سر چشمه پر از غبار است و و دخترها آنجا جمع می شوند
خم شو و خودت دستمالت را بردار که اگر من بردارم حرف درست می شود !)
بو قـــــالا داشلی قـــــالا
چینقیل لی داشلی قالا !
قؤرخورام یــــــار گلمه یه
گـــؤزلریم یاشلی قــــالا !
بو قـــــالا داشلی قـــــالا
هر یــــــانی داشلی قالا !
قؤرخورام یــــــار گئج گله
گـــؤزلریم یاشلی قــــالا !
( این قلعه ، قلعه ی سنگی است و پر از سنگلاخ و شن و ماسه است …
هراس دارم که یارم نیاید و چشم هایم اشک آلود بمانند !
این قلعه ، قلعه ی سنگی است و همه جایش سنگی است …
و هراس دارم که یارم دیر بیاید و چشم هایم اشک آلود بمانند ! )
داغلارا چم دوشنده
بولبوله غم دوشنده !
روحیــــم بدنده اوینار
یادیما سن دوشنده !
( زمانیکه به کوهها ، مه می افتد
و دل بلبل غمگین می شود !
روح من در بدنم به رقص در می آید وقتی که تو به یادم می آیی ! )
(بوقالا داشلی قالا…)
قیزیل گول اؤلمایایدی
سارالیب سؤلمایایدی !
بیر آیریلیـــق بیر اؤلوم !
هئچ بیـری اؤلمایایدی !
( کاش گل سرخ وجود نداشت و زرد و پژمرده نمی شد !
و جدایی و مرگ ! هیچیک وجود نداشت ! )
(بوقالا داشلی قالا…
دویمورام هر نه قدر گؤزلریوه گؤز تیكیرم
نئیله ییم كی باخیشیندان عشق جامین ایچیرم
سنله هر یئرده وارام ایسته میرم هئچ كسی من
آخی سن سن منه هامّی ، منه حامی سن سن
گؤزلرین دونیا منه ، هر نفسین صون نفسیم
منی تك قویما گینان ای منه سن هامّی كسیم
تكجه قورخوم بودوكی عاشیقیوی تك قویاسان
نئیله ییم بیر گون اگر سن عاشیقیندن دویاسان
ایسته رم همیشه منله اولاسان، آتما منی
حیرانام سندن اوتور ، اؤزگه لره قاتما منی
دیزینی بالش ائدیب،چال منه لای لای گئجه لر
چوخ فراقیندا یانیب،ائتمیشم آخ وای گئجه لر
قوى باخیم گؤزلریوه،بوگئجه آغلارگؤزوله
چوخ گئجه من یوخوسوز،چیخدی باتیب آی گئجه لر
بیرزمان،أل یئتریبسن،کی دوشوب الدن الیم
شمع وصلینده یانیب،عؤمروم اولوب زاى گئجه لر
دولانام باشیوا،نذر،ائیله میشم سن گلنی
من دولاندیغجا،باخیب بارماغیلان سای گئجه لر
بوگئجه ،آی چیخاری،منله چیخارسان ائشیگه
گؤرسن آی باتسادا،واردی أونا بیر تای گئجه لر
گینه،وهم عالمی،هاشم»گؤتوروب دفترینی
سئوگیسین یاده سالیب،الده،سؤیوخ چای،گئجه لر
19خرداد1396کرج،
هاشم فرح آسا
هر نامه رسان قاصد دلدار اولا بیلمز
هرمدعی عشقینده وفادار اولا بیلمز
هجرون آجیسین چکمین عاشق بوچمن ده
بلبل کیمی گول بوینونا افسار اولا بیلمز
نوش ایسدین البته کی نیشین داداجاخدور
بستاندا عزیزیم گول بی خار اولا بیلمز
سؤز مولون اوستادی اگر شهریاریدی
هرسؤزده گلیپ شعر شکربار اولا بیلمز
حیدربابا نی بیرده یازان عالمه گلمز
آزاده اولان شاعر دربار اولا بیلمز
طاهر یمه غم گرچی کوچوپ شهریار ائلدن
شاهی کیمی بیر نادره گفتار اولا بیلمز
چاره سیز خسته لرین ، دردینه درمان آنادی
دفتر عشق و وفا ، مشقینه پایان آنادی
سینه سی دشت بلا ، آتش بحراندا یانیر
سارالان یاز گولی تک ، تشنه ی باران آنادی
هر بلا درده دؤزر ، شرط محبتده اوزی
گر مصیبت داغ اولا ، صبریده طوفان آنادی
عشق پروانه سی تک ، شمع ائولاده گئنه
یاندیران بال و پرین ، عاشق گریان آنادی
آی دئسون اوخشاری وار ، اولدوزا چوخ بنزری وار
گونی خجلتده قویان ، دُرّ درخشان آنادی
اوکی هر صبحه کیمی ، یاتمادی غمنن گئجه لر
سنه لای لای اوخویان ، بلبل نالان آنادی
تمام آنالار
تقدیم به مادران خوب سرزمینم
گولشئن یاپدیم ، گول لرینی یئل آلدی
بیر تک قونچا سینی درمه دیم ، آ دوست!
بیر باغچا سالدیردیم ، گلدی سئل آلدی
بیرجه مئیوه سینی گؤرمه دیم ، آ دوست!
دوستا بئل باغلادیم ، توزاغا دوشدوم
جانانه جان دئدیم ، اوزاغا دوشدوم
افسونلَن میش قیزیل بیر آغا دوشدوم
بیرلیک دیلَگینه ائرمه دیم ، آ دوست!
من باخارکن او سئودیگیم دوغویا
سن اورتاق اول بو ایچدیگیم آغویا
اوردا بیر گلین وار ، قالدی یاغییا
اونو بیر دویونجا سارمادیم ، آ دوست!
بو چارپان قلب اونون ، بو تک جان اونون
دامارلاریم داکی آخان قان اونون
کؤنلومو جوش دوران بو ایمان اونون
من اؤزگه یه کؤنول وئرمه دیم ، آ دوست
اوستاد ، آشیق آلماس ایلدیریم
ساقیا ! بیر بو دئییل نشئه سی پیمانه میزین
هله بوندان سورادیر لذّتی میخانه میزین
بیز گرک باده ی گلگونی حکیمانه ایچک
پوزمایاق رونقینی مجلس مستانه میزین
آیاغین اوپمه لی ییک خادم میخانه لرین
بلکه جام ایچره گورک عکسینی جانانه میزین
زولف شوقیله اولاق مست ، بوتون عاقل لر
قالسین ادراکینه حیران دل دیوانه میزین
بیز هملن رندِ خراباتیِ بی باک لریک
صحبتی ایندی ده دیل لرده دیر افسانه میزین
دردالیندن بوقدر چکدیییمیز ناله لره
نه گلیر یاریمییزین رحمی ، نه بیگانه میزین
دؤیماز گؤزوم بو ائلدن
یارپاق اولوب تورپاغینا توکولسم
تورپاق اولوب سئل‌لرین له سوکولسم
سئل- سئل اولوب دریا‌لارا توکولسم
دویماز گؤزوم ، دویماز یئنه بو ائلدن
قایا کیمی شیمشک‌لره دؤزوم مو ؟
شیمشک اولسام ، آز عؤموردن بئزیم می ؟
عؤمور کئچیب ، کئچیب اگسه دیزیمی
دویماز گؤزوم ، دویماز یئنه بو ائلدن
ساحیل اولوب دالغا‌لارلا اووولسام
دالغا اولوب کولک‌لرله قووولسام
کولک اولوب سما‌لارا سورولسام
دویماز گؤزوم ، دویماز یئنه بو ائلدن
چئشمه کیمی دامجی- دامجی سوزولسم
دامجیلانیب چیچک‌لره دوزولسم
چیچک اولوب واخت‌لی ، واخت‌سیز اوزولسم
دویماز گؤزوم ، دویماز یئنه بو ائلدن
اوستاد ، موسا یعقوب
:
لومون دیوارینا بیر داغ چئکیبدیر آیریلیغ
بیر یارالی جیرانا بنزر یاری جان ایلئشیب
بیر اوچوغ ویرانه دیر سینه م قارانلیغ محتضر
کیم چئکیب بو شیکلی.قان ایچره پریشان ایلئشیب
بو اورک بیر گوللو باغیدیر ایچینده بولبولی
ایندی قان دریاسینا گور خسته جیران ایلئشیب
بعلکه یازمیش تیر مژگانی منه بیر خاطرات
مین جراحت اوستونه بیر تیر مژگان ایلئشیب
ناله م عالمگیر الوب ناقوس تک ویرانه ده
بس کی بو ویرانسراده قلب ی ویران ایلئشیب
درد محجوری سالیب جاندان بلا مشتاقی ام
خانگاه ی سینه مه چون دیو هجران ایلئشیب
اهل تمکینم مرادیم.شهریاریمدیر.منیم
ملک عشقیمده قدر بیر شعره سولطان ایلئشیب
یوسف مصرم دوشوب زندانه لوم بیگناه
منتظر گوز وار دالیمجان پیر کنعان ایلئشیب
ایله مه تلقین اوخئ سن شهریاریمدان غزل
قوی مزاره هاشیمی سان کی سلیمان ایلئشیب
هاشم فرح آسا اردبیل
نازلی یار عشق اودونا بیرده آلیشدیم
یئنه جانان لا كوسوب غم له باریشدیم
بیرده او دورنا گؤزون گؤرمگینه جانلا چالیشدیم
یئنه ده قان لا قاریشدیم
یئنه كؤنلوم نه اولوبدور توتولوبسان
هانسی لیلا سایاغا مجنون اولوبسان ، وورولوبسان
ندی دردین نیه بس قانلا دولوبسان؟
یار تك ، سنده اورك ، آتما منی
بیر خومارگؤز مارالین قایغی سینا ساتما منی
سنده جانان كیمی آلداتما منی
غم ایله ، ماتم ایله قاتما منی
یئتر آغلاتما منی
نه اولار سنده بیرآز مهر و محبت گؤره سن؟
دیل بیلن یارین اولا ، شوق ایله نازین چكه سن؟
یار سنین یارین اولا ، او قارا زولفون هؤره سن؟
بو قدر آغلاماییب بیر گوله سن؟
دونن آخشام یئنه گئتدیم گؤرم او نازلی یاری
وعده وئرمیشدی گله بیرده باری
نئجه اود ووردو منه او گؤروشون اینتیظاری
گلمه یین گئتمه یه قاتدی دلی كؤنلوم نیگاری
بیرده باخدی اوزومه ایسته دی گئتسین
دؤزمه دی سؤزلریمی كامیل ائشیتسین
نه اولوردو او منیم حالیمی بیلسین
بیر قدم گوتدو چاغیردیم:
نه اولور گئتمییه سن
منی ترك ائتمیه سن
دؤندو باخدیم اوزونه
دوشدو یالوارماغا دیل، آغلاماغا گؤز
گئتمه بیر دؤز
سنه یالوارمیرام، آمما
بونو یالوارماق حئسابلا
اوخ اولوب باغریما باتما
منی آتما
دؤندو تحقیر ایله باخدی
غم اوخون قلبیمه تاخدی
كؤنلومو اودلادی یاخدی
دئدی:آخیر نه دئییم باشقا یاریم وار
سنه من سؤز وئره بیلمم، اؤزومون سؤز وئرنیم وار
نه یامان وئردی جواب او سؤزومه
بیر زامان چیخدیم اؤزومدن ، یئنه گلدیم اؤزومه
اوندا بیلدیم كی گئدیبدیر او گوزل یاریم الیمدن
نئجه اینصاف ائلدی او آییران جانی تنیمدن
ایكی ال بیر باشیم اولدو
ائله بیل یوز یاشیم اولدو
بوغازیم توتدو قهر، باتدی سسیم
ائله بیل كی كسیلیردی نفسیم
اودا باخماقلا منه گؤزلری دولدو
سارالیب هئیوا كیمی ، گول كیمی سولدو
آغلادیق هر ایكیمیز یاش توكنینجه
بو صداقتلی سئوینجه
گؤزو آغلار سسی سیزلار، دیله گلدی
سانكی بی دین ، دینه گلدی
دئدی ، سن هر نه دئمیشدینسه ایناندیم
سنی مجنون كیمی ساندیم
سنی یاندیرماغا یاندیم
چوخ اوتاندیم
من سنین عشقینه لاییق دئییلم
بیه مندن سورا گؤز قاره سی یوخدور،
آیریلیق دیر یولوموز
چاره سی یوخدور
بو سؤزایله گئدرك آتدی منی
غم ایله ، نیسگیل ایله قاتدی منی
آخ نئجه آغلاتدی منی
یاندی قلبیم اودونا ، توستوسونه عشق بوغولدو
وئردیگیم قول شرف سیندی اوغولدو
گلد یورغون سره لندی
گؤزلریندن یاش الندی
توتدو اوز تانریا ، قیشقیردی باغیردی:
هئچ كیمین سئوگیسینی باشقاسینا یار ائله مه
منی بوندان دا بؤیوك درده گرفتار ائله مه
آغلاماقدان دا یورولدو
سیلدی گؤز یاشلارینی سوسدو بوغولدو
آچدی غم دفترینی قان ایله یازدی:
منی هئچ كیمسه اینانماز
سؤزومو دردیمی قانماز
دوشر عاشیق اودا البت
هئچ كیم آنجاق ، بئله یانماز
گوز یاشیم آرخانجا آخدی اولدی دریا گلمدین
سویله دیم سن سیز منه زینداندی دونیا گلمدین
شعله ی عشقینده من پروانه اولدوم بیر گئجه
یاندی لوم بس نیه بهر تماشا گلمدین؟
یادیمه دوشدو بیر آن سنله او گئچمیش گونلریم
دولدی سن سیز باغریما حسرتلر آمّا گلمدین
ایستدیم سندن یازام گوردوم قلمده آغلادی
آغلادیخ منله قلم یازدیم سونوندا گلمدین
من اولورسم قبریده لوم آنار هر دم سنی
گوزلریم هر گون سنین قالدی یولوندا گلمدین
سون نفسده منصورون واردیر سنه بیر جومله سی
چوخ سنی یاد ایله دیم آمّا نه فایدا گلمدین
#منصور_مصطفائی_فر
راضییام، سئوگیلیم، هرگون منه مین ناز ائده سن
اؤزگه لر تک منی ده لطفیله دمساز ائده سن
مئیلیم آرتیر سنه جؤرون منه اولدوقجا فزون
قورخورام، جؤرونو لطف ایله منه آز ائده سن
اؤتمه کهلیک کیمی مین نازایله، الوان گئیینیب
بیزیم اطرافدا، اولماز می کی، پرواز ائده سن؟
بیر اؤزون فیکر ائله، انصاف، دئییلدیر، گؤزه لیم
گیزلی اؤز سیرّیمیزه اوزگه نی همراز ائده سن
گولمه سینلر بیزه بیگانه لر، آغلاتما منی
ییخدیغین عاشیقی اولمزمی سرافراز ائده سن؟
واحد، ایسترسن ا گر عشقده، مشهور اولاسان
سن گر ک آه ایله مجنون دئییب آواز ائده سن!
#علی_آقا_واحد
بیر آخشام چاغیندا اورَگیم دولدی
غملر اورَگیمده داشدی داریخدیم*
بیر غربت دیاردا؛ غریب بیر یئرده
خیال‌لار گئچمیشه آشدی داریخدیم
اورَک‌لر گؤره‌سن نییه داش اولدی
سوینجه غم کدر ندن باش اولدی
اورَکده آغلادیم گؤزوم یاش اولدی
گؤردوم کی گؤزلریم یاش‌دی داریخدیم
قار آلدی اوستومو قارلی داغلاردا
دولاندیم تکجه من سولموش باغلاردا
تک قالدیم نه یامان غملی چاغلاردا
دردیمی ائشیدن قاشدی داریخدیم
باهاردا گول‌لریم قورودی سولدی
من نه‌لر ایستیردیم گؤر نه‌لر اولدی
اورَگیم توتولدی گؤزله ر‌یم دولدی
قلبیمی بیرآغری ساشدی داریخدیم
بئش گون یاز باهارا آلدانان اینسان
یازین گتسه قیشیندادیر تاماشا
مغرور اولوب قورولوقدا آت قووان
باتلاقلارا دوشنده دیر تاماشا
زامان دؤنر هر واخت بوگون اولانماز
قوجالیقا لقمان چاره بولانماز
سیندین کئچر قان داماردا دولانماز
آیاقلارین شیشنده دیر تاماشا
گوونمه گوجونه بوکولر بئلین
توکنر آیلارین قورتولار ایلین
تؤکولر دیشلرین دوز دئمز دیلین
پلتک ووروب چاشاندادیر تاماشا
دده کاتیب گولوسیتانین سولاندا
حق صاحیبی امانتی آلاندا
جانسیز جسد تورپاق آلتدا قالاندا
یئر قوردلاری دئشنده دیر تاماشا
ای وفاسیز گوزلیم جان سنه قورباندی اینان
اولماسان بوردا دا لوم سنه حیراندی اینان
آیریلیق اولسا مین ایل گوز گئنه گوزلر یولووی
گوزلرین درده سالیب دردیمه درماندی اینان
گئزیرم یئر گویی هر گون سنی من آختاریرام
دونیا سن سیز من اوچون غم دولی زنداندی اینان
یانیرام اوزگه لیقین نان گوزلیم کاش بولسن
بو ییخیلمیش اورگین دونیاسی ویراندی اینان
یاشاماخ یاردان اوزاخ اولماغا بنزیر گوزلیم
گئتمیسن اولمه میشم جان بونا پشماندی اینان
تورکو دانیشان نازلی شیرین دیل لره قوربان
یوردوم دا اوچان سئوگیلی بولبول لره قوربان
گل ال اله وئر میللتیمیز باشین اوجالتسین
آزر ائلینه پرپر اولان گول لره قوربان
تورک میللتینی، ازمه یه قادیر دئییل
هئچ کس
تاریخ یاردان طایفالارا ائل لره قوربان
داملا یئغیشیب سئل اولوبان بیر دنیز
گوجلو آخیشان چای دا آخان سئل لره قوربان
قوی آرخالاناق هم ساوالان همده 《سهنده》
توفان یارادان اووج دا کی یئل لره قوربان
تورکویدو گوزل شهریارین سئودیگی لای لا
بو دیلله هورولموش- دارانان تئل لره قوربان
ﻗـﺎﺷﻼﺭﯾـﻦ ﻣِﺤـﺮﺍﺑﯿﻨﺎ ﺟﺎﻧﯿﻤﯽ ﻗـُﻮﺭﺑﺎﻥ ﺩﺋﻤﯿﺸﻢ
ﭼـﻮﻥ ﺗﺒﺴّﻢ ﺍﻭﺗـﻮﺭﻭﺏ ﻟَﺐ ﻟــﺮﻭﻭﻥ ﮔـﻮﺷﻪ ﺳﯿﻨﻪ
ﺩﻭﺩﺍﻏـﯿﻦ ﻏـُﻮﻧﭽــﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﭘُﺴﺘﻪ ﺧـﻨـﺪﺍﻥ ﺩﺋﻤﯿﺸﻢ
ﮔـﻮﺯﻟـﺮﻭﻥ ﺁﻫــﻮﮐـﯿﻤﯽ ﺳُﻮﺭﻣﻪ ﻟﯿﺪﯾـــﺮﺟـﯿﺮﺍﻧـﯿﻢ
ﺍﻭ ﺧـُﻮﻣـﺎﺭﺑﺎﺧـﻤﺎﻻﺭﻭﻧﺪﯾﺮ ﺳَﻨﻪ ﻃـﺮﻻﻥ ﺩﺋﻤﯿﺸﻢ
ﺍﻭﺯﺍﻣﺎﻧﮑﯽ ﺳﺎﺗﺎﺷﯿﺐ ﮔـﺆﻝ ﺭﻭﺧﻮﻭﺍ ﺟﻮﺕ ﺑَﺒَﮕﯿﻢ
ﻗﻮﺭﻭﯾﻮﺏ ﺩﯾﻞ ﺩﻭﺩﺍﻏﯿﻢ ﺍﯾﺴﻤﻮﻭﯼ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﺩﺋﻤﯿﺸﻢ
ﺗﺎ ﮐـﻨﺎﺭﯾـﻤﺪﺍ ﺍﻭﻟــﻮﺑﺴﺎﻥ ﺍﺅﺭﮔــﯿـﻢ ﻏَــــﻢ ﯾِﺌﻤَﯿﺐ
ﺗَﮏ ﺍﻭﻻﻥ ﮔـﻮﻧـﻠـﺮﯾـﻤﻪ ﮔـﻮﺷﻪ ﺯﻧـﺪﺍﻥ ﺩﺋﻤﯿﺸﻢ
ﻣَﻨﻪ ﺑَﺴﺪﯾـﺮ ﺑـﻮﺭﺍﺟـﺎﻥ ﺣﺎﯾـﻞ ﺍﻭﻟـﻮﺑﺴﺎﻥ ﺳﻮﺯﻭﻭﻩ
ﺩﺍﻫﺎ ﺑﻮﻧﺪﺍﻥ ﺳﻮﺭﺍﺳﯿﻦ ﻋﻬــﺪﻭﻭﻩ ﺍِﺣﺴﺎﻥ ﺩﺋﻤﯿﺸﻢ
ﺍﻭﺷﯿﺮﯾـﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻧـﻦ ﺭﻭﺣﻮﻣﺎ ﻧَﻐــﻤﻪ ﻗﻮﺷﻮﺳﺎﻥ
ﺑِـﺌﻠﻪ ﺑـﯿﺮﻣﺎﻫـﻨﯽ ﻻﺭﯼ ﻗـﻠـﺒـﯿﻤﻪ ﺩَﺭﻣـﺎﻥ ﺩﺋﻤﯿﺸﻢ
ﮔِﺌﺠﻪ ﻟــﺮﻋﺸﻖ ﺳﻮﺯﻭﻥ ﺯَﻣﺰَﻣﻪ ﺍِﯾـﻠـﯿـﺮﺍﻭﺭﮔـــﯿـﻢ
ﺭﻭﯾـﺎﻻﺭﺩﺍ ﺩﻭﻻﻧﺎﻥ ﺳﻮﺯﻟـــــﺮﯼ ﭘـُﻨﻬﺎﻥ ﺩﺋﻤﯿﺸﻢ
یارانمئش بیر تک آهویم بیابانلار مکانئمدور
بو دونیادان دویان کؤنلوم ، عجب خسته بو جانئمدور
نه سندن بیر وفا گؤردوم نه اؤز بختیمنن ای سئوگیل!
گواه لعل گفتاریم ، دییه م ، سوز نهانئمدور
دؤنوب قانه گئدننن سن بو آغلار گؤزلرین یاشی
تحمّل ائیلرم اولسون کی شاید امتحانئمدور
سنیدون تک جه اوممیدیم ، مرادیم ای جفا پیشه!
کنون گرداب عشقونده باتان ، بخت جوانئمدور
سنی سئومیشدیم اوّلدن منیم نا مهربان یاریم!
بوکولموش قامتیم ، قدّیم او گونلردن نشانئمدور
آلایدون جانیمی جانا ! شکایت ائتمزیدیم من
یازام دونیا بویو آزدئ ، گئنه قاصر زبانئمدور
گئدیبسن چوخلو مدّت دیر کناریمدن کمان ابرو !
دئییر یونس سنون قلبون گئنه خوش آشیانئمدور
یونس کریمی
عؤمرومون گولشنی بیهوده خزان اولدو نیه؟
چاره سیز دردلریمین سیرری عیان اولدو نیه؟
قلبیم هئچ گولمه دی عشقینده بو دنیاده ، ولی
بو قرا گؤزلریمین یاشی روان اولدو نیه؟
دیلیمین ازبری مین جور و جفا ائتدی منه
او شیرین سؤزلری فیکریمده گومان اولدو نیه؟
گؤرمه دیم هئچ یوخوسون بیرکره عؤمرومده بئله
او گؤزه ل قاشی کمان قاتل جان اولدو نیه؟
آلدئ مندن گونومو ظولمته تاپشیردئ منی
گونیدی گونلریمه ایندی نهان اولدو نیه؟
بخته ور بختیمه باخ می ده حرام اولدو بیزه
بوتون عاشیقلر ایچیردی بیزه ، مان اولدو نیه؟
تاپاجاقسان گئنه یونس ! گئجه وین اولدوزونو
دئمه هئچ بیرکسه سن دل نیگران اولدو نیه
حیدربابا چو ابر شَخَد ، غُرّد آسمان
سیلابهاى تُند و خروشان شود روان
صف بسته دختران به تماشایش آن زمان
بر شوکت و تبار تو بادا سلام من
گاهى رَوَد مگر به زبان تو نام من
حیدربابا چو کبکِ تو پَرّد ز روى خاک
خرگوشِ زیر بوته گُریزد هراسناک
باغت به گُل نشسته و گُل کرده جامه چاک
ممکن اگر شود ز منِ خسته یاد کن
دلهاى غم گرفته ، بدان یاد شاد کن
چون چارتاق را فِکنَد باد نوبهار
نوروزگُلى و قارچیچگى گردد آشکار
بفشارد ابر پیرهن خود به مَرغزار
از ما هر آنکه یاد کند بى گزند باد
گو : درد ما چو کوه بزرگ و بلند باد
حیدربابا چو داغ کند پشتت آفتاب
رخسار تو بخندد و جوشد ز چشمه آب
یک دسته گُل ببند براى منِ خراب
بسپار باد را که بیارد به کوى من
باشد که بخت روى نماید به سوى من
حیدربابا ، همیشه سر تو بلند باد
از باغ و چشمه دامن تو فرّه مند باد
از بعدِ ما وجود تو دور از گزند باد
دنیا همه قضا و قدر ، مرگ ومیر شد
این زال کى ز کُشتنِ فرزند سیر شد ؟
حیدربابا ، ز راه تو کج گشت راه من
عمرم گذشت و ماند به سویت نگاه من
دیگر خبر نشد که چه شد زادگاه من
هیچم نظر بر این رهِ پر پرپیچ و خم نبود
هیچم خبر زمرگ و ز هجران و غم نبود
بر حقِّ مردم است جوانمرد را نظر
جاى فسوس نیست که عمر است در گذر
نامردْ مرد ، عمر به سر مى برد مگر !
در مهر و در وفا ، به خدا ، جاودانه ایم
ما را حلال کن ، که غریب آشیانه ایم
میراَژدَر آن زمان که زند بانگِ دلنشین
شور افکند به دهکده ، هنگامه در زمین
از بهر سازِ رستمِ عاشق بیا ببین
بى اختیار سوى نواها دویدنم
چون مرغ پرگشاده بدانجا رسیدنم
در سرزمینِ شنگل آوا ، سیبِ عاشقان
رفتن بدان بهشت و شدن میهمانِ آن
با سنگ ، سیب و بِهْ زدن و ، خوردن آنچنان !
در خاطرم چو خواب خوشى ماندگار شد
روحم همیشه بارور از آن دیار شد
حیدربابا ، قُورى گؤل و پروازِ غازها
در سینه ات به گردنه ها سوزِ سازها
پاییزِ تو ، بهارِ تو ، در دشتِ نازها
چون پرده اى به چشمِ دلم نقش بسته است
وین شهریارِ تُست که تنها نشسته است
حیدربابا ، زجادّه شهر قراچمن
چاووش بانگ مى زند آیند مرد و زن
ریزد ز زائرانِ حَرَم درد جان وتن
بر چشمِ این گداصفتانِ دروغگو
نفرین بر این تمدّنِ بى چشم و آبرو
شیطان زده است است گول و زِ دِه دور گشته ایم
کنده است مهر را ز دل و کور گشته ایم
زین سرنوشتِ تیره چه بى نور گشته ایم
این خلق را به جان هم انداخته است دیو
خود صلح را نشسته به خون ساخته است دیو
هرکس نظر به اشک کند شَر نمى کند
انسان هوس به بستن خنجر نمى کند
بس کوردل که حرف تو باور نمى کند
فردا یقین بهشت ، جهنّم شود به ما
ذیحجّه ناگزیر ، محرّم شود به ما
هنگامِ برگ ریزِ خزان باد مى وزید
از سوى کوه بر سرِ دِه ابر مى خزید
با صوت خوش چو شیخ مناجات مى کشید
دلها به لرزه از اثر آن صلاى حق
خم مى شدند جمله درختان براى حق
داشلى بُولاخ مباد پُر از سنگ و خاک و خَس
پژمرده هم مباد گل وغنچه یک نَفس
از چشمه سارِ او نرود تشنه هیچ کس
اى چشمه ، خوش به حال تو کانجا روان شدى
چشمى خُمار بر افقِ آسمان شدى
حیدربابا ، ز صخره و سنگت به کوهسار
کبکت به نغمه ، وز پیِ او جوجه رهسپار
از برّه سفید و سیه ، گله بى شمار
اى کاش گام مى زدم آن کوه و درّه را
مى خواندم آن ترانه چوپان و برّه » را
در پهندشتِ سُولى یِئر ، آن رشک آفتاب
جوشنده چشمه ها ز چمنها ، به پیچ و تاب
بولاغ اوْتى شناورِ سرسبز روى آب
زیبا پرندگان چون از آن دشت بگذرند
خلوت کنند و آب بنوشند و بر پرند
وقتِ درو ، به سنبله چین داسها نگر
گویى به زلف شانه زند شانه ها مگر
در کشتزار از پىِ مرغان ، شکارگر
دوغ است و نان خشک ، غذاى دروگران
خوابى سبک ، دوباره همان کارِ بى کران
حیدربابا ، چو غرصه خورشید شد نهان
خوردند شام خود که بخوابند کودکان
وز پشتِ ابر غمزه کند ماه آسمان
از غصّه هاى بى حدِ ما قصّه ساز کن
چشمان خفته را تو بدان غصّه باز کن
قارى ننه چو قصّه شب ساز میکند
کولاک ضربه اى زده ، در باز مى کند
با گرگ ، شَنگُلى سخن آغاز مى کند
اى کاش بازگشته به دامان کودکى
یک گل شکفتمى به گلستان کودکى
آن لقمه هاى نوشِ عسل پیشِ عمّه جان
خوردن همان و جامه به تن کردنم همان
در باغ رفته شعرِ مَتل خواندن آنچنان !
آن روزهاى نازِ خودم را کشیدنم !
چو بى سوار گشته به هر سو دویدنم !
هَچى خاله به رود کنار است جامه شوى
مَمّد صادق به کاهگلِ بام ، کرده روى
ما هم دوان ز بام و زِ دیوار ، کو به کوى
بازى کنان ز کوچه سرازیر مى شدیم
ما بى غمان ز کوچه مگر سیر مى شدیم !
آن شیخ و آن اذان و مناجات گفتنش
مشدى رحیم و دست یه لبّاده بردنش
حاجى على و دیزى و آن سیر خوردنش
بودیم بر عروسى وخیرات جمله شاد
ما را چه غم ز شادى و غم ! هر چه باد باد !
اسبِ مَلِک نیاز و وَرَندیل در شکار
کج تازیانه مى زد و مى تاخت آن سوار
دیدى گرفته گردنه ها را عُقاب وار
وه ، دختران چه منظره ها ساز کرده اند !
بر کوره راه پنجره ها باز کرده اند !
حیدربابا ، به جشن عروسى در آن دیار
زنها حنا – فتیله فروشند بار بار
داماد سیب سرخ زند پیش پاىِ یار
مانده به راهِ دخترکانِ تو چشمِ من
در سازِ عاشقانِ تو دارم بسى سخن
از عطر پونه ها به لبِ چشمه سارها
از هندوانه ، خربزه ، در کشتزارها
از سقّز و نبات و از این گونه بارها
مانده است طعم در دهنم با چنان اثر
کز روزهاى گمشده ام مى دهد خبر
نوروز بود و مُرغ شباویز در سُرود
جورابِ یار بافته در دستِ یار بود
آویخته ز روزنه ها شالها فرود
این رسم شال و روزنه خود رسم مى است !
عیدى به شالِ نامزدان چیز دیگرى است !
با گریه خواستم که همان شب روم به بام
شالى گرفته بستم و رفتم به وقتِ شام
آویخته ز روزنه خانه غُلام
جوراب بست و دیدمش آن شب ز روزنه
بگریست خاله فاطمه با یاد خانْ ننه
در باغهاى میرزامحمد ز شاخسار
آلوچه هاى سبز وتُرش ، همچو گوشوار
وان چیدنى به تاقچه ها اندر آن دیار
صف بسته اند و بر رفِ چشمم نشسته اند
صفها به خط خاطره ام خیمه بسته اند
نوروز را سرشتنِ گِلهایِ چون طلا
با نقش آن طلا در و دیوار در جلا
هر چیدنى به تاقچه ها دور از او بلا
رنگ حنا و فَنْدُقه دست دختران
دلها ربوده از همه کس ، خاصّه مادران
با پیک بادکوبه رسد نامه و خبر
زایند گاوها و پر از شیر ، بام و در
آجیلِ چارشنبه ز هر گونه خشک و تر
آتش کنند روشن و من شرح داستان
خود با زبان ترکىِ شیرین کنم بیان
با تخم مرغ هاى گُلى رنگِ پُرنگار
با کودکان دهکده مى باختم قِمار
ما در قِمار و مادرِ ما هم در انتظار
من داشتم بسى گل وقاپِ قمارها
از دوستان على و رضا یادگارها
نوروزعلى و کوفتنِ خرمنِ جُوَش
پوشال جمع کردنش و رُفتن از نُوَش
از دوردستها سگ چوپان و عوعوَش
دیدى که ایستاده الاغ از صداى سگ
با گوشِ تیز کرده براى بلایِ سگ
وقتِ غروب و آمدنِ گلّه دَواب
در بندِ ماست کُرّه خرها به پیچ و تاب
گلّه رسیده در ده و رفته است آفتاب
بر پشتِ کرّه ، کرّه سوارانِ دِه نگر
جز گریه چیست حاصل این کار ؟ بِهْ نگر
شبها خروشد آب بهاران به رودبار
در سیل سنگ غُرّد و غلتد ز کوهسار
چشمانِ گرگ برق زند در شبانِ تار
سگها شنیده بویِ وى و زوزه مى کشند
گرگان گریخته ، به زمین پوزه مى کشند
بر اهل ده شبانِ زمستان بهانه اى است
وان کلبه طویله خودش گرمخانه اى است
در رقصِ شعله ، گرم شدن خود فسانه اى است
سِنجد میان شبچره با مغز گردکان
صحبت چو گرم شد برود تا به آسمان
آمد ز بادکوبه پسرخاله ام شُجا
با قامتى کشیده و با صحبتى رسا
در بام شد سماور سوقاتیش به پا
از بختِ بد عروسى او شد عزاى او
آیینه ماند و نامزد و هاى هایِ او
چشمانِ ننه قیز به مَثَل آهوى خُتَن
رخشنده را سخن چو شکر بود در دهن
ترکى سروده ام که بدانند ایلِ من
این عمر رفتنى است ولى نام ماندگار
تنها ز نیک و بد مزه در کام ماندگار
پیش از بهار تا به زمین تابد آفتاب
با کودکان گلوله برفى است در حساب
پاروگران به سُرسُره کوه در شتاب
گویى که روحم آمده آنجا ز راه دور
چون کبک ، برفگیر شده مانده در حضور
رنگین کمان ، کلافِ رَسَنهاى پیرزن
خورشید ، روى ابر دهد تاب آن رسَن
دندان گرگ پیر چو افتاده از دهن
از کوره راه گله سرازیر مى شود
لبریز دیگ و بادیه از شیر مى شود
دندانِ خشم عمّه خدیجه به هم فشرد
کِز کرد مُلاباقر و در جاى خود فُسرد
روشن تنور و ، دود جهان را به کام بُرد
قورى به روى سیخ تنور آمده به جوش
در توى ساج ، گندم بوداده در خروش
جالیز را به هم زده در خانه برده ایم
در خانه ها به تخته – طبقها سپرده ایم
از میوه هاى پخته و ناپخته خورده ایم
تخم کدوى تنبل و حلوایى و لبو
خوردن چنانکه پاره شود خُمره و سبو
از ورزغان رسیده گلابى فروشِ ده
از بهر اوست این همه جوش و خروشِ ده
دنیاى دیگرى است خرید و فروش ده
ما هم شنیده سوى سبدها دویده ایم
گندم بداده ایم و گلابى خریده ایم
مهتاب بود و با تقى آن شب کنار رود
من محو ماه و ماه در آن آب غرق بود
زان سوى رود ، نور درخشید و هر دو زود
گفتیم آى گرگ ! و دویدیم سوى ده
چون مرغ ترس خورده پریدیم توى ده
حیدربابا ، درخت تو شد سبز و سربلند
لیک آن همه جوانِ تو شد پیر و دردمند
گشتند برّه هاى فربه تو لاغر و نژند
خورشید رفت و سایه بگسترد در جهان
چشمانِ گرگها بدرخشید آن زمان
گویند روشن است چراغ خداى ده
دایر شده است چشمه مسجد براى ده
راحت شده است کودک و اهلِ سراى ده
منصور خان همیشه توانمند و شاد باد !
در سایه عنایت حق زنده یاد باد !
حیدربابا ، بگوى که ملاى ده کجاست ؟
آن مکتب مقدّسِ بر پایِ ده کجاست ؟
آن رفتنش به خرمن و غوغاى ده کجاست ؟
از من به آن گرامى سلام باد !
عرض ارادت و ادبم در کلام باد !
تبریز بوده عمّه و سرگرم کار خویش
ما بى خبر ز عمّه و ایل و تبار خویش
برخیز شهریار و برو در دیار خویش
بابا بمرد و خانه ما هم خراب شد
هر گوسفندِ گم شده ، شیرش برآب شد
دنیا همه دروغ و فسون و فسانه شد
کشتیّ عمر نوح و سلیمان روانه شد
ناکام ماند هر که در این آشیانه شد
بر هر که هر چه داده از او ستانده است
نامى تهى براى فلاطون بمانده است
حیدربابا ، گروه رفیقان و دوستان
برگشته یک یک از من و رفتند بى نشان
مُرد آن چراغ و چشمه بخشکید همچنان
خورشید رفت روى جهان را گرفت غم
دنیا مرا خرابه شام است دم به دم
قِپچاق رفتم آن شب من با پسر عمو
اسبان به رقص و ماه درآمد ز روبرو
خوش بود ماهتاب در آن گشتِ کو به کو
اسب کبودِ مش ممى خان رقص جنگ کرد
غوغا به کوه و درّه صداى تفنگ کرد
در درّه قَره کوْل و در راه خشگناب
در صخره ها و کبک گداران و بندِ آب
کبکانِ خالدار زرى کرده جاى خواب
زانجا چو بگذرید زمینهاى خاک ماست
این قصّه ها براى همان خاکِ پاک ماست
امروز خشگناب چرا شد چنین خراب ؟
با من بگو : که مانده ز سادات خشگناب ؟
اَمیر غفار کو ؟ کجا هست آن جناب ؟
آن برکه باز پر شده از آبِ چشمه سار ؟
یا خشک گشته چشمه و پژمرده کشتزار ؟
آمیرغفار سرورِ سادات دهر بود
در عرصه شکار شهان نیک بهر بود
با مَرد شَهد بود و به نامرد زهر بود
لرزان براى حقِّ ستمدیدگان چو بید
چون تیغ بود و دست ستمکار مى برید
میر مصطفى و قامت و قدّ کشیده اش
آن ریش و هیکل چو تولستوى رسیده اش
شکّر زلب بریزد و شادى ز دیده اش
او آبرو عزّت آن خشگناب بود
در مسجد و مجالس ما آفتاب بود
مجدالسّادات خنده خوش مى زند چو باغ
چون ابر کوهسار بغُرّد به باغ و راغ
حرفش زلال و روشن چون روغن چراغ
با جَبهتِ گشاده ، خردمند دیه بود
چشمان سبز او به زمرّد شبیه بود
آن سفره هاى باز پدر یاد کردنى است
آن یاریش به ایل من انشا کردنى است
روحش به یاد نیکى او شاد کردنى است
وارونه گشت بعدِ پدر کار روزگار
خاموش شد چراغ محبت در این دیار
بشنو ز میرصالح و دیوانه بازیش
سید عزیز و شاخسى و سرفرازیش
میرممّد و نشستن و آن صحنه سازیش
امروز گفتنم همه افسانه است و لاف
بگذشت و رفت و گم شد و نابود ، بى گزاف
بشنو ز میر عبدل و آن وسمه بستنش
تا کُنج لب سیاهى وسمه گسستنش
از بام و در نگاهش و رعنا نشستنش
شاه عبّاسین دوْربوْنى ، یادش بخیر !
خشگنابین خوْش گوْنى ، یادش بخیر !
عمّه ستاره نازک را بسته در تنور
هر دم رُبوده قادر از آنها یکى به روز
چون کُرّه اسب تاخته و خورده دور دور
آن صحنه ربودنِ نان خنده دار بود
سیخ تنور عمّه عجب ناگوار بود !
گویند میر حیدرت اکنون شده است پیر
برپاست آن سماور جوشانِ دلپذیر
شد اسبْ پیر و ، مى جَوَد از آروارِ زیر
ابرو فتاده کُنج لب و گشته گوش کر
بیچاره عمّه هوش ندارد به سر دگر
میر عبدل آن زمان که دهن باز مى کند
عمّه خانم دهن کجى آغاز مى کند
با جان ستان گرفتنِ جان ساز مى کند
تا وقت شام و خوابِ شبانگاه مى رسد
شوخى و صلح و دوستى از راه مى رسد
فضّه خانم گُزیده گلهاى خشگناب
یحیى ، غلامِ دختر عمو بود در حساب
رُخساره نیز بود هنرمند و کامیاب
سید حسین ز صالح تقلید مى کند
با غیرت است جعفر و تهدید مى کند
از بانگ گوسفند و بز و برّه و سگان
غوغا به پاست صبحدمان ، آمده شبان
در بندِ شیر خواره خود هست عمّه جان
بیرون زند ز روزنه دود تَنورها
از نانِ گرم و تازه دَمَد خوش بَخورها
پرواز دسته دسته زیبا کبوتران
گویى گشاده پرده زرّین در آسمان
در نور ، باز و بسته شود پرده هر زمان
در اوج آفتاب نگر بر جلال کوه
زیبا شود جمال طبیعت در آن شکوه
گر کاروان گذر کند از برفِ پشت کوه
شب راه گم کند به سرازیرى ، آن گروه
باشم به هر کجاى ، ز ایرانِ پُرشُکوه
چشمم بیابد اینکه کجا هست کاروان
آید خیال و سبقت گیرد در آن میان
اى کاش پشتِ دامْ قَیَه ، از صخره هاى تو
مى آمدم که پرسم از او ماجراى تو
بینم چه رفته است و چه مانده براى تو
روزى چو برفهاى تو با گریه سر کنم
دلهاى سردِ یخ زده را داغتر کنم
خندان شده است غنچه گل از براى دل
لیکن چه سود زان همه ، خون شد غذاى دل
زندانِ زندگى شده ماتم سراى دل
کس نیست تا دریچه این قلعه وا کند
زین تنگنا گریزد و خود را رها کند
حیدربابا ، تمام جهان غم گرفته است
وین روزگارِ ما همه ماتم گرفته است
اى بد کسى که که دست کسان کم گرفته است
نیکى برفت و در وطنِ غیر لانه کرد
بد در رسید و در دل ما آشیانه کرد
آخر چه شد بهانه نفرین شده فلک ؟
زین گردش زمانه و این دوز و این کلک ؟
گو این ستاره ها گذرد جمله زین اَلَک
بگذار تا بریزد و داغان شود زمین
در پشت او نگیرد شیطان دگر کمین
اى کاش مى پریدم با باد در شتاب
اى کاش مى دویدم همراه سیل و آب
با ایل خود گریسته در آن ده خراب
مى دیدم از تبار من آنجا که مانده است ؟
وین آیه فراق در آنجا که خوانده است ؟
من هم به چون تو کوه بر افکنده ام نَفَس
فریاد من ببر به فلک ، دادِ من برس
بر جُغد هم مباد چنین تنگ این قفس
در دام مانده شیرى و فریاد مى کند
دادى طَلب ز مردمِ بیداد مى کند
تا خون غیرت تو بجوشد ز کوهسار
تا پَر گرفته باز و عقابت در آن کنار
با تخته سنگهایت به رقصند و در شکار
برخیز و نقش همّت من در سما نگر
برگَرد و قامتم به سرِ دارها نگر
دُرنا ز آسمان گذرد وقت شامگاه
کوْراوْغلى در سیاهى شب مى کند نگاه
قیرآتِ او به زین شده و چشم او به راه
من غرق آرزویم و آبم نمى برد
ایوَز تا نیاید خوابم نمى برد
مردانِ مرد زاید از چون تو کوهِ نور
نامرد را بگیر و بکن زیر خاکِ گور
چشمانِ گرگِ گردنه را کور کن به زور
بگذار برّه هاى تو آسوده تر چرند
وان گلّه هاى فربه تو دُنبه پرورند
حیدربابا ، دلِ تو چو باغِ تو شاد باد !
شَهد و شکر به کام تو ، عمرت زیاد باد !
وین قصّه از حدیث من و تو به یاد باد !
گو شاعرِ سخنورِ من ، شهریارِ من
عمرى است مانده در غم و دور از دیارِ من
درباره این سایت